Vaak -en zeker de laatste jaren is de dames-finale een tegenvaller door een zo groot krachtverschil tussen de uiteindelijke winnaar en de andere finaliste. Maar de dames finale van dit jaar, die mocht er zijn en ik heb er met veel genoegen naar gekeken. Wat eerder tot mijn genoegen bijdroeg is de uitschakeling van de William-zussen en Maria Sjarapova. Ten eerste vanwege het voortdurend geschreeuw alsof de dames behandeld worden in een middeleeuwse martelkamer. Ten tweede vanwege het speltype van hard beuken en er op rekenen dat de vele missers overtroffen worden door onhoudbare winners. Dan was het eindspel van de styliste Ana Ivanovic en vechtersbaas Dinara Safina toch een genot om nar te kijken en nog spannend ook. Ana was de sterkere, maar met een beetje pech had de uitslag andersom kunnen zijn. Wat ook best aardig was aan dit toernooi zonder Henin, dat er meerdere dames zijn die de kans hadden het toernooi te winnen. De verschillen in de top 5 zijn aardig geslonken.
Helaas waren de halve finales bij de heren een stuk aardiger da de finale zelf.. Bij Djockovic-Nadal leek het er in de derde set nog even op dat de man uit Servie de wedstrijd ging keren en de wedstrijd Federer-Monfills werd een 4-setter. Maar de finale, verschrikkelijk om aan te zien. Federer kon Nadal het geen moment echt lastig maken en het was zelfs gênant te zien hoe de beste speler van de wereld (op elke andere baansoort dan gravel) tennisles kreeg van Nadal. Jammer ook omdat dit behalve aan de ongelofelijk goed spelende Nadal ook aan het zwakke tegenspel van Federer lag. Terwijl als s’werelds nr 1 in zijn goede doen is zo adembenemend goed kan spelen.
Federer zei na afloop zoiets als volgend jaar weer proberen en ik hoop dat hij met die gedachte wat meer gaat doen, beter wordt op gravel. Want met alle bewondering die je voor Nadal kan hebben is het toch zonde dat geen enkele speler, zelfs de nummer 1 niet een schijn van kans tegen hem op gravel heeft.